Raz tak, raz siak

 Mam mieszane uczucia w związku z moim zawodem. Sprawia mi on ogrom satysfakcji, ale nie pieniężnej :(

Moim problemem często nie są dzieciaki, ale głównie dorośli. Kocham w dzieciach to, że są autentyczne, nie potrafią i nie chcą udawać. Coś im nie pasuje to po prostu to mówią lub pokazują swoim zachowaniem. Dorośli niestety zakładają maski i z jednej strony się do mnie uśmiechają, a z drugiej obrabiają mi dupe i narzekają. Np. jak jestem w sali świetlicowej to jest źle, bo dziecko siedzi w zamkniętej przestrzeni, a drugim razem narzekaja, że dzieci za dużo są na podwórku, bo chorują. Nie wiem jak działać. To jest bardzo frustrujące.

Wszystko bardzo przeżywam i denerwuje mnie to. Jestem osobą wysoko wrażliwą i nie wiem jak sobie radzić z nadmiarem bodźców i informacji. Bardzo wiele rzeczy mnie przytłacza.

Rozkminiam ostatnio jak być bardziej konsekwentną w działaniach - działam bardzo chaotycznie, zapominam co powiedziałam. Często też daję obietnice, których nie dam radę spełnić. To jest mechanizm, ktory mam od zawsze - tylko w ten sposób mogłam mieć chociaż chwilę spokoju, aż do odkrycia przez rodziców, że coś zawaliłam.

Generalnie bardzo chciałabym zacząć dietę i ćwiczenia, ale czuję się jeszcze za mocno zdewastowana i mam dużo stresu. Staram się jeść w miarę regularnie i domówo, ale czasem muszę się na jakieś ptysie, ciastka itd.

Oprócz mojego życia zawodowego i codzienności z partnerem, jest jeszcze sprawa mojego brata. Ma już po trzydziestce, a nie ogarnia niczego. Z jednej strony powinnam mieć to w dupie, ale z drugiej to jest mój brat. Nie potrafię wyjść z mojej rodziny i zacząć żyć własnym życiem. Jak mi się udaje to tylko na chwilę.