Chyba wszystko idzie ku lepszemu.... ale w takim razie czemu nadal nie jestem szczęśliwa?

Nie wiem czy sama sobie nie stwarzam problemów... czuję się z jednej strony spełniona... ale z drugiej nie mam z kim cieszyć się moimi wzlotami i upadkami...

Czuję się samotna. Ostatnio mało bywam wśród ludzi.  Z nikim nie rozmawiam. Siedzę w domu, żeby nie palić. Boję się,  że jak wyjdę z domu to zapalę. 

Chciałabym być perfekcyjna. Bardzo chciałabym. Może kiedyś mi się to uda? Na razie jesem gruba. Na razie jestem  aspołeczna. Nie umiem rozmawiać z ludźmi.  Nie wiem o czym mogłabym z nimi rozmawiać. 

Boję się,  że moja przyszłość nie będzie taka jak sobie ją zaplanowałam... chcę zrobić doktorat. Chcę być lepsza niż wszyscy, których znam. Chcę coś znaczyć. Chcę być po prostu wyjątkowa....

Cały czas boję się powrotu do normalnego życia. Boję się, że studia i praca mnie zestresują i że wtedy wrócę do nałogu :(

Czy da się żyć w samotności? Bez znajomych i przyjaciół? Czy będąc sama mogę być szczęśliwa? Jak to zrobić? Strasznie dużo pytań bez odpowiedzi...

Postanowiłam, że będę ważyć się raz w tygodniu. Chcę do końca marca ważyć 95kg. Do celu zostało około 9kg... zobaczymy jak mi pójdzie. Jak zobaczę 95kg na wadze chce zacząć nosić sukienki. I będę chodzić jak prawdziwa dama tylko w sukienkach i na obcasach. Taki tam plan....






Komentarze

  1. Anonimowy16 lutego 2018 11:01

    Utożsamiam się z tym postem, nawet bardzo.
    Teoretycznie nikt nie jest samotną wyspą. Spróbuj się zmusić do interakcji z ludźmi, najgorzej to się zamknąć w sobie :(

    Dasz sobie radę ze stresem w pracy i na uczelni, z rzucaniem fajek, z dietą. Będziesz nosić sukienki wiosną, a potem uprawiać jogging na obcasach, by zdążyć na zajęcia na studiach doktoranckich :D Wierze, że sobie dasz radę! ♥

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Czasem plany zmieniają się z dnia na dzień.

Dzisiaj powiedziałam znajomej, u której pracuję w szkole językowej, że odchodzę. Od dawna nosiłam się z tym zamiarem. Praca na dwa etaty to za dużo, o wiele za dużo. Wolę mieć mniej kasy, a mieć czas na zdrowe życie. Do maja chce odpocząć i mieć maksymalnie kilku uczniów w tygodniu. Mam 3 więc nie ma źle :) zawsze będę mieć dzięki temu kasę na terapeutę. Ostatnio żyłam bardzo rozrzutnie, ale jak teraz przestanę jeść na mieście i palić, bo będę mieć mieć więcej czasu i mniej stresu, to spokojnie przeżyję i nawet uda mi się coś odłożyć.  Chcę pracować żeby żyć, a nie żyć, żeby pracować. Zmieniłam system wartości. Mimo wysokich cen (za wszystko), myślę, że spokojnie uda mi się przeżyć. Szczególnie, że dostałam podwyżkę.  No to update zrobię, jak zakończę sprawy związane ze szkołą.  Życzę Wam dużo wytrwałości w postanowieniach. 
Czytaj więcej

Układanie, porządkowanie, sprzątanie...

U mnie zawsze dobrze sprawdza się metáfora sprzątania - jak mam syf w głowie, to od razu e mieszkaniu też jest armagedon. Właśnie biorę się za porządki. Chcę zadbać o siebie i swoją przestrzeń. Zajmie mi to parę tygodni, ale chcę w końcu mieć wszystko na właściwym miejscu.  Myślę, że moja decyzja o zostaniu przy jednej pracy jest słuszna. Na razie mam poczucie straty, bo kocham te dzieciaki. Natomiast nie mam już złudzeń jeśli chodzi o całą branżę edukacyjną. Jestem zdeterminowana, żeby całkowicie się przebranżowić.  Na razie chcę po żyć jak to jest kończyć pracę o 15.00 i mieć czas dla siebie, dla domu, dla narzeczonego. E sumie nigdy nie pracowałam "od... do..." więc będzie to dla mnie coś nowego. W sumie ostatni raz kiedy kiedy przez krótki moment tak miałam, to 10 lat temu w Hiszpanii. Od tamtej pory (na własne życzenie) pracowałam, uczyłam się, robiłam wolontariaty, kursy, studia... Właściwie od rana do nocy i w weekendy, cały czas byłam na wysokich obrotach. W sumie wie
Czytaj więcej