Ach...
Znowu nawalam... MS nie zrobiłam, ale nie chce się poddać - zaczynam dietę dukana. Wiem że dam sobie radę bo na niej mogę sobie przygotować jakieś dietetyczne słodkości...
Ludzie mówią że schudłam,  ale ja tego nie widzę... cały czas mam ochotę wziąć skalpel i wyciąć sobie cały ten ohydny tłuszcz...

Poza tym studia mnie dobijają. Cały weekend siedziałam na uczelni.  Jestem wyrzutkiem. Nie mam znajomych ani na uczelni, ani poza nią...

Jestem nieszczęśliwie zakochana w osobie, którą znam całe życie.  Chyba potrzebuje bliskości, opieki, rozmowy. Ale nikt mi tego nie chce dać...

Mam wrażenie, że pomagając wszystkim, zapominam o sobie.

Boję się wstawać z łóżka- bo wiem, że jak wstanę to zacznę jeść.

Chcę być chuda, chce być wykształcona, ale nie mam silnej woli. Boję się że wszystko co robię i tak pójdzie na marne... boję się jutra. Boję się być sama. Boję się życia.

Poza tym dostałam diagnozę - insulinooporność i mocne otłuszczonie wątroby. To jest duży motywator żeby schudnąć.

Nie wiem czy kiedykolwiek uda mi się czerpać radość z życia.  Chyba jestem skazana na samotność. Chyba jestem skazana na wieczne porażki i kłopoty...



Komentarze

  1. Lis9 października 2017 04:34

    Zacznij małymi krokami, Skarbie. Nie rzucaj się na głęboką wodę. Polecam system trzech dni. Trzy dni 1600 kcal, potem trzy 1500, następnie 1400, itd. do momentu, w którym uznasz, że bilans jest dostatecznie niski. Do tego jakieś ćwiczenia (np. hula-hop, godzinny spacer, krótki trucht, itp.) i będzie świetnie! Dasz czas organizmowi na regenerację i odpoczynek, a zarazem schudniesz.
    Trzymaj się, Słońce.

    OdpowiedzUsuń
  2. SkinnyorSlim9 października 2017 07:59

    Też jestem zdania, że na początku nie ma co szaleć bo skończy się tak samo szybko jak zaczęło. Zmniejsz porcje i rób sobie spacerki w czasie wolnym, a po jakimś czasie efekty same beda Cie napędzać. Trzymam kciuki!

    OdpowiedzUsuń
  3. ButterflyNelly9 października 2017 20:51

    Nie łam się :3 osiągniesz sukces małymi kroczkami

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Czasem plany zmieniają się z dnia na dzień.

Dzisiaj powiedziałam znajomej, u której pracuję w szkole językowej, że odchodzę. Od dawna nosiłam się z tym zamiarem. Praca na dwa etaty to za dużo, o wiele za dużo. Wolę mieć mniej kasy, a mieć czas na zdrowe życie. Do maja chce odpocząć i mieć maksymalnie kilku uczniów w tygodniu. Mam 3 więc nie ma źle :) zawsze będę mieć dzięki temu kasę na terapeutę. Ostatnio żyłam bardzo rozrzutnie, ale jak teraz przestanę jeść na mieście i palić, bo będę mieć mieć więcej czasu i mniej stresu, to spokojnie przeżyję i nawet uda mi się coś odłożyć.  Chcę pracować żeby żyć, a nie żyć, żeby pracować. Zmieniłam system wartości. Mimo wysokich cen (za wszystko), myślę, że spokojnie uda mi się przeżyć. Szczególnie, że dostałam podwyżkę.  No to update zrobię, jak zakończę sprawy związane ze szkołą.  Życzę Wam dużo wytrwałości w postanowieniach. 
Czytaj więcej

Układanie, porządkowanie, sprzątanie...

U mnie zawsze dobrze sprawdza się metáfora sprzątania - jak mam syf w głowie, to od razu e mieszkaniu też jest armagedon. Właśnie biorę się za porządki. Chcę zadbać o siebie i swoją przestrzeń. Zajmie mi to parę tygodni, ale chcę w końcu mieć wszystko na właściwym miejscu.  Myślę, że moja decyzja o zostaniu przy jednej pracy jest słuszna. Na razie mam poczucie straty, bo kocham te dzieciaki. Natomiast nie mam już złudzeń jeśli chodzi o całą branżę edukacyjną. Jestem zdeterminowana, żeby całkowicie się przebranżowić.  Na razie chcę po żyć jak to jest kończyć pracę o 15.00 i mieć czas dla siebie, dla domu, dla narzeczonego. E sumie nigdy nie pracowałam "od... do..." więc będzie to dla mnie coś nowego. W sumie ostatni raz kiedy kiedy przez krótki moment tak miałam, to 10 lat temu w Hiszpanii. Od tamtej pory (na własne życzenie) pracowałam, uczyłam się, robiłam wolontariaty, kursy, studia... Właściwie od rana do nocy i w weekendy, cały czas byłam na wysokich obrotach. W sumie wie
Czytaj więcej